رابطه ميان والدين و فرزندان در دنياي مدرن امروزي نسبت به گذشته پيچيده تر شده است و عجيب نيست كه برخي والدين، قادر به ايجاد ارتباط با فرزندان خود نيستند.
بعضي نوجوانان در دوره خاصي، نمي توانند با هيچ يك از افراد خانواده، حتي خواهر و برادرشان، رابطه برقرار كنند. در جامعه امروزي فاصله بين والدين و بچه ها سير نزولي طي مي كند و اين زنگ خطري است كه بارها از سوي روانشناسان و روانپزشكان به صدا درآمده است.
عدم درك متقابل و تفاوت نيازهاي كودكان و نوجوانان امروزي با گذشته والدين مشكلاتي است كه بسياري از والدين با آنها دست به گريبان هستند. در اين بين بسياري معتقدند اين مشكلات در صورتي كه والدين با فرزندانشان دوست باشند كمتر خواهد شد اما به راستي والدين بايد با فرزندانشان دوست باشند و يا رابطه دوستي داشته باشند؟
واقعيت اين است كه دوستي با فرزندان براي والدين خوب است، اما در همان حد خودشان. دوستي بين والدين و فرزندان بايد به گونه اي باشد كه بچه ها چيزي را از پدر و مادر خود پنهان نكنند و براي در ميان گذاشتن عقايد و نظرات خود احساس آزادي كنند. ولي اين بدين معني نيست كه به والدين خود احترام نگذارند.
والدين هم مي بايست براي فرزندان خود وقت كافي گذاشته و بر آنها تاثير بگذارند و بيشتر در مورد همسالانشان و اين كه كجا هستند بدانند. بايد اين واقعيت را بپذيريم كه بچه ها مي توانند بي نهايت دوست داشته باشند اما فقط يك پدر و مادر دارند و اين كه بايد با بچه ها دوست باشيم تصوري اشتباه است. بايد بدانيم كه داشتن رابطه دوستانه با دوست بودن بسيار متفاوت است. بايد با فرزندانمان رابطه دوستانه داشته باشيم ولي قرار نيست دوست آنها باشيم و ما بايد فقط پدر و مادرشان باشيم.
نكته مهمي كه در اين بين فراموش شده اين است كه ما براي فرزندانمان فقط پدر و مادر هستيم ولي انسان نيستيم. زيرا يك سارق هم مي تواند پدر يا مادر باشد و اگر ما فرزندانمان را دوست داريم بايد اجازه بدهيم آنها با انسان هاي خوب در ارتباط باشند و از آنها الگو بگيرند و نبايد به بهانه اين كه مردم بد هستند و ممكن است تاثير منفي روي فرزندانمان بگذارند مانع از دوستي آنها با گروه همسالان و ديگران شد.
والدين بايد بپذيرند براي فرزندشان همه كاري نمي توانند انجام دهند چون نقش آنها با گروه همسالان و دوستان فرزندشان متفاوت است. متاسفانه برخي از والدين مي خواهند كه با فرزندشان دوست باشند در حالي كه آنها بايد نقش پدر و يا مادري خود را به خوبي اجرا كنند.
آنها نمي توانند نقش يك دوست را براي فرزندشان داشته باشند.
فرزندانمان با دوستان خود شوخي مي كنند و يا همراه هم به تفريح مي روند و حتي با هم قهر و يا گاهي دعوا مي كنند اما پدر و مادر نمي توانند همانند يك دوست براي او باشند. والدين بايد رابطه دوستي با كودك و يا نوجوان خود داشته باشند بطوري كه در اين رابطه يك صميميت به وجود بيايد. نبايد در اين رابطه اجازه بدهيم كه فرزندمان به ما توهين كند. به طور مثال فرزند ما براي تفريح مي تواند از دوستانش بخواهد كه همراه هم به كوهستان بروند ولي نبايد از پدرش بخواهد كه همراه او به كوهستان بيايد و بايد از پدر بخواهد تا برنامه اي ترتيب دهد و او را براي تفريح به كوهستان ببرد. او بايد ياد بگيرد برنامه ريزي با والدين است و هر زماني كه او خواست پدر و مادر نمي توانند او را به تفريح ببرند. معمولاً در روابط دوستانه، زماني كه فرد به هر دليلي با مشكل مواجه مي‏شود، مي‏تواند به راحتي دوستش را كنار بگذارد. اگر قرار است هميشه به عنوان يك دوست با فرزندان رابطه داشته باشيد، ممكن است درباره ما هم چنين تصوري داشته باشد. پس براي او در جايگاه پدر و مادر باشيم نه دوستي كه هر طور مي‏خواهد مي تواند با او صحبت و رفتار كند.
بايد بين دوست بودن و داشتن رابطه دوستانه تفاوت قايل شويم و اجازه بدهيم كه فرزندمان دوستي را با دوستانش داشته باشد و با پدر و مادر رابطه دوستانه همراه با صميميت داشته باشد.
فوق تخصص روانپزشكي كودك و نوجوان