مجله مهر: یک هلوی خوش خوراک با مغز گردو و پودر قند و ادویه‌های معطر ایرانی. این ترکیب فوق العاده‌ای است که در نراق به نام جوزغند می‌شناسند و در بین رزمنده‌های جنگ به نارنجک لپی معروف بود. نارنجکی که حالا در یک جنگ غیررسمی داخلی به نشانه اعتراض تبدیل شده است!

گران‌قیمت‌ترین سوغات نراق و شهرهای مجاورش همین آلو یا شفتالوی خشک شده‌ای است که قدمت تهیه آن را با شهر تاریخی نراق همسال دانسته‌اند. اما به خاطر کوتاهی سازمان میراث فرهنگی برای ثبت این سوغات خیلی ها در نراق شاکی هستند. از زنان خانه دار تولید کننده جوزغند تا شهرداری و میراث فرهنگی نراق. به همین دلیل امسال بعد از 4دوره متوالی برگزاری جشنواره جوزغند این جشنواره دیگر برگزار نمی‌شود.

جوزغند چطور درست می‌شود؟

تهیه جوزغند، کار پر زحمت و با دقتی است و در گذشته به عنوان یک کالای تشریفاتی و لوکس مانند دیگر شیرینی ها استفاده نمی شد بلکه به عنوان یک وعده غذایی برای زمان هایی که امکان طبخ غذا فراهم نبود، مورد استفاده قرار می‌گرفت. به همین دلیل در گذشته هر کس که از شهر مسافرتی هر چند کوتاه داشته مقداری جوزغند همراه خود می برده است.

جوزغند معمولا با هلوی محلی (الگ) درست می‌شود اما به جای آن می‌توان از آلو، انجیر، گلابی و حتی انگور هم استفاده کرد. زنان محلی نراق پوست این میوه‌ها را گرفته، هسته آنها را جدا کرده و میوه‌ را با معز گردوی آسیاب شده، خاک قند، دارچین و هل پر می‌کنند. بعد میوه را خشک کرده و به عنوان سوغات می‌فروشند.

البته جوزغند تنها سوغات نراق نیست و روستاهای جاسب، شهر تاریخی نیاسر، برزک، قمصر و نطنز هم از جمله مکان هایی هستند که جوزغند سوغات آنها به حساب می آید. بد نیست بدانید که تحفه نظنز که به هر شیء کمیاب و ارزشمند گفته می‌شود، اشاره به جوزغند نطنزی دارد. سوغاتی که این روزها برای خرید آن باید کیلویی 40تا 50 هزار تومان هزینه بپردازید.

نارنجک لپی رزمنده‌ها

جوزغند نه فقط محبوب‌ترین و گران‌ترین سوغات نراق، بلکه خوراکی محبوب رزمنده‌ها در جنگ تحمیلی هم بود. این شیرینی به خاطر حجم کم و کالری بالا به جبهه های جنگ فرستاده می‌شد و این طور که شهردار نراق می‌گوید یکی از کمک های مردمی که در هشت سال دفاع مقدس به جبهه های جنگ ارسال می شد همین جوزغند بود. او روایت می‌کند که در بین رزمندگان جوزغند به نارنجک لپی معروف بود چون معتقد بودند بعد از خوردن آن در شکم منفجر می شود و انرژی خود را آزاد می کند.

نراقی‌ها می‌گویند تاریخچه این شیرینی مربوط به دوران صفویه است و کالری و پروتئین بالایی دارد که تا دو تا سه ماه می‌توان آن را نگهداری کرد.