جواد حسینی در یادداشتی به مناسبت سالروز شهادت آیت‌الله دکتر محمد مفتح که در سال ۲۷ آذر ۱۳۵۸ هنگام ورود به دانشکده الهیات دانشگاه تهران توسط گروه فرقان هدف گلوله قرار گرفت یادآور اندیشه‌ای استراتژیک و ماندگار در تاریخ انقلاب اسلامی بود، اندیشه‌ای که بر وحدت حوزه و دانشگاه به‌عنوان ۲ نهاد ریشه‌دار و اثرگذار در جامعه تأکید داشت. شهید مفتح با درک عمیق از توطئه‌های استعمار برای جدایی این مراکز علمی و فرهنگی، تمام تلاش خود را برای پیوند دوباره حوزه و دانشگاه به کار بست.

شهید مفتح بر ضرورت وحدت در جامعه معتقد بود که دانشگاه بدون اخلاق و معنویت، نهادی بی‌روح خواهد شد و حوزه بدون توجه به علوم روز، از پاسخ‌گویی به نیازهای جامعه بازخواهد ماند. از این رو، وحدت حوزه و دانشگاه نه یک شعار، بلکه ضرورتی تاریخی برای شکل‌گیری تمدن نوین اسلامی قرار گرفت.

از جمله اقدامات شهید مفتح در اوایل انقلاب، فعالیت در مسجد دانشگاه تهران بود که او مسجد را به تجلی‌گاه وحدت حوزه و دانشگاه تبدیل کرد و با برگزاری جلسات علمی و تبلیغی، دانشجویان را با معارف اسلامی پیوند داد. با همکاری شخصیت‌هایی چون شهید مطهری و شهید بهشتی، نشست‌های علمی و فرهنگی در مساجد قم و تهران برگزار نمود. با تدریس در دانشکده الهیات و ارتباط نزدیک با نسل جوان و تربیت دانشجویان، نسل روشنفکر را به اسلام و ارزش‌های دینی آن جذب نمود.

پیامدهای وحدت این استاد بزرگوار، شهید آیت‌الله مفتح وحدت بین حوزه و دانشگاه بود که راهی را برای تولید علوم انسانی اسلامی، پاسخ‌گویی به مسائل نوظهور در جامعه، تقویت همبستگی اجتماعی و فرهنگی و خدمت مؤثر به مردم در عرصه‌های اقتصاد، آموزش، فرهنگ و سبک زندگی نیز ایجاد کرد.

در پایان اندیشه شهید آیت‌الله مفتح امروز نیز زنده و راهگشاست. وحدت حوزه و دانشگاه باید از سطح شعار فراتر باشد و در قالب برنامه‌های مشترک علمی، پژوهشی و فرهنگی تحقق یابد. این پیوند می‌تواند موتور محرک پیشرفت ایران اسلامی باشد و میراث ماندگار این عالم شهید را در عمل به ثمر برساند.

انتهای خبر/ح